Düşlerin Karanlığı

-

 Hissettiklerini başka şeylere çarpıtmadan yorumlayabilme cesaretine sahip değildi genelde, ama bu sefer nerede unuttuğunu bilmediği bir hissin rüzgarına kaptırmıştı kendini. Bir Kasım sabahı kasvetinin ardından ansızın vuran güneş gibiydi. İçi titriyordu, delicesine titriyordu başta, sonraları bir sıcaklık yerleşiyordu yavaş yavaş hücrelerine ama geçmiyordu titremesi. Çok önceleri, sanki bu hayatından da önceleri deneyimlediği his gibiydi. Bu sıralar her belirdiğinde öyle bir heyecan silsilesi yaratıyordu ki içinde, kafasından hiç olmayacak şeyler, oyunlar, senaryolar geçiveriyordu dakikalar içinde. Zamanının dışına çıkıyor, ışık hızında geçen imgeler gelip geçiyordu siyah perdesinden. Geriye kalan dakikalarda, bu hissi yitirdiğinde ise içine yerleşen soğuk kasvetle yüzleşmek zorunda kalıyordu. Başlıyordu eziyeti o zaman, senaryolarının yaşanmayacağı ihtimalini düşünmesi bile mahvediyordu içini. Ne istediğini ilk defa bu kadar biliyordu oysa, ama olacak iş değildi bu. Keşke bilmeseydi istediğini, belki kaybedecek çok şeyi olduğunu düşünmezdi o zaman. Oysa şimdi korkuyordu, elindekileri de kaybetmekten korkuyordu. Bilinci cesaretini gitgide eritiyor, yok ediyordu.

Bir şeyler yapmalı, diye düşündü. Hiçliğe katlanamazdı insan. Hiç olmaya, birileri için hiç anlam ifade etmemeye, bir şeyler olmamasına, kendi karanlığı içinde asılı kalmaya tahammül edemezdi. Işığını yakmak istiyordu, ışığın nerede olduğunu da biliyordu, ama korkuyordu ışık açıldığında ortaya çıkacak olan gerçeğin çıplaklığından. Düşlerinde karanlığı mor veya mavi olarak hayal edip zamanını geçirebilmişti geçmişte, buna da inanmaya başlamıştı zamanla. Düşlerinde beklemişti, olması gerekeni defalarca canlandırıp durmuştu kendi zihninde. Ama gerçeklik, ortada var olan koca bir hiçliğin var olduğu gerçeğini bilmek bütün hayalleri zehir etmeye yetmişti. Bir şeyler değişmeliydi ve bunun acilen zihninin dışında olması gerekiyordu. Yaklaştı ışığa, koydu elini, basit bir hamleydi ama vücudu buna izin vermemek için kendi içinde savaş veriyordu. 

Gerçekliği görmek adına o değişikliği yaratacak mıydı? Ne kadar zamandır bu odadaydı, ne kadar zamandır kopmuştu gerçekliğinden, onu bile unutmaya başlamıştı. İçini titreten ve sonra ısıtan bütün bu hislerin varlığı her şeyi değiştirmişti, artık içindekiler de yetmiyordu ona, fazlasını istiyordu ama bunu gerçekliği görmeden yapmasının imkanı yoktu. Oyunlar hiçbir zaman kurgulandığı gibi yaşanmazdı zaten, ama sonsuza kadar karanlıkta titreyeceğini bilmek istiyor muydu? Bilemiyordu, tek bildiği bir şeyler olmalıydı, bir şeyler yapılmalıydı. Hiçbir şey yapmasa da kaosa doğrudan sürüklense olmaz mıydı? Olamazdı artık. Geri dönüş yoktu buradan. Dokundu lambaya hızlıca, ittirdi parmağının ucuyla hafifçe.

Sonra hafif sarılığıyla parladı ay karşısında. O kadar dikkat çekiyordu ki, bakmaması elde değildi. Kafasını tepeye çevirmeyi akıl etmemişti hiç, kutu gibi küçük bir odada olduğunu düşünmüştü. Kafasını parlayan ışıkla birlikte yukarı çevirdiğinde yüzbinlerce yıldızla karşılaştı. O an anladı, bu hissin tanıdıklığının nereden geldiğini. Hatırladı, hatırladı ilk defa deneyimlediğinde yıldızlara baktığı her şeyi. Aldığı tatları, duyduğu sesleri, yaşadığını fark ettiği anları hatırladı. Aydınlık değildi, güneş içini ısıtmıyordu, hala soğuktu, ama hissediyordu! Kendi gibi hissediyordu, kokusunu çektiği hava bile değişmişti. Düşlerinin karanlığı artık ona binlerce projektörden geri yansıyordu. Koştu sonra, koştu dakikalarca. Kaybolana kadar koştu, hissettiği enerjiyi tüketebilmenin başka bir yolu yoktu.

Bulunmak istemiyordu, hiç bilmediği bir kayboluş çeşidiydi bu. Kaybolmanın bu kadar güzel olabileceği hayallerine bile sığmayacak bir şeydi. Hayallerinde hep bulmaya odaklanmıştı. Kaybolmak, kaybetmek bir şeyleri ve kendini, bütün bunları korkunç bulurdu ama şimdi bir şekilde çok mutluydu. Yoruldu, uzandı yıldızların ışığına. Düşlerinin karanlığında değildi artık, düşlerinin aydınlığındaydı.

"Ey yaşam, hoş geldin! Milyonuncu kez gidiyorum karşılamaya deneyimin gerçekliğini, ve dövmeye ruhumun örsünde soyumun yaratılmamış vicdanını."

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kelimeler

-
" Kelimeler ’’ dedi Hikmet, " Kelimeler bazı anlamlara gelmiyor .’’  Başından beri kelimelerle oynamanın onun için tehlikeli bir oyun olduğunun farkındaydı ama hiç vazgeçemedi onlarla oynamaktan.  Hayatına kelimeleri yerleştirip, yerlerini değiştirerek yeni kavramlar çıkardı kendine.  Sonunda kelimelere yenildi, onlarla uğraşmaktan yoruldu. Çünkü kelimeler gerçekten de bazı anlamlara gelmiyordu. Kelimeler bir şeyleri açıklamaya çalışıyor, ancak onların etrafında daire çizmekle yetiniyordu. İnsanı anlaşılamaz ve çaresiz kılıyordu, üstüne üstlük onları suçlu yapıyordu. Ve insan hem anlaşılamaz hem de suçlu hissettiğinde onları kullanmaktan da vazgeçiyordu. En çok da kendine karşı suçlu hissediyor, onların cazibesine kendini kaptırdığı için her seferinde aynı hayal kırıklığını yaşıyordu. Kelimelerin bazı anlamlara gelmediğini bildiği halde aynı oyunları tekrar tekrar oynuyor, yenilmeye doymuyordu.  Hikmet, kelimelerle anlaşılamamanın, onları bu kadar güzel kullandığı ha...
Read more »

bu kelimelerin ne anlama geldiğini tabii ki biliyorum!

-
 Olan biten her şeyden sonra bu konuları seninle konuşmak kendimle konuşmaktan daha kolay. Çünkü sen dünyada beni dinlemeyecek tek kişisin. Dürüst olmak zor, özellikle yanımda sen varken. O yüzden yanımda olmamana seviniyorum. Aramızda mesafe varken zihinlerimiz neredeyse bir olacak kadar yakınlaşıyor. Seni kendiliğinden alıp zihnimin içine sokmak bana kimliksiz zamanlarımı hatırlatıyor. Unutma, diyerek kendime hatırlatmam gerekiyor yanlış bir şey yapmadığımı. Sakin ol, diyorum, her şey senle ilgili değil. Sonra ben de kendimi bu sözlere inandırmaya karar veriyorum. Ya inanmamışsam?  Demiyorum artık, inanıyorum. Gerçek göründüğü kadar basit değilse bile onu çözemeyeceğim kadar karmaşık(mış). O nedenle ben de pembe yara bantları takıyorum duvar çatlaklarına. Zaten bir anlam ifade etmiyorlar, en azından güzel gözüksünler ki ağlarken gülebileyim. Gülerken ağlamayı da başarırsam bu iş tamamdır. Ama o zaman senle konuşmayı da bırakırım çünkü ağlayabilmek için sana ihtiyacım kalmaz....
Read more »

Tuzak

-
Her şey birdenbire olmuştu. Gerçi bir şeylerin birdenbire olması ona göre böyle olaylar için kullanılabilir bir nitelik taşımıyordu. Bir keresinde biri söylemişti, ne diye aşkı bu kadar karmaşık bir şekilde tanımlıyorsun? Birini sürekli özlüyorsan aşık olmuşsundur işte, ben bir keresinde aşık olmuştum. Özlem hissi o kadar yoğundu ki bir türlü geçiremiyordum içimdekini. Belki onu idealize etmişsindir, belki de onda olmasını istediğin veya istemesen de seni her zamankinden çok farklı hissettiren bir şeyler vardır. Yani ihtiyacını duyduğun şey her ne ise onda vardır. Ve öyle bir ana denk gelmiştir ki bir türlü atamazsın aklından. Zaman geçer, onda hissettiğin gibi hissedeceğin kimse çıkmaz karşına. Belki de çıkar da sen görmemekte ısrar edersin. İstemiyorum dedikçe istersin, arzulamıyorum dedikçe arzularsın. Çünkü arzular onları istemediğimiz zaman da belirir. Oralardadır hep zaten, ama kendini bizim bağışıklığımız düştüğü zamanlar gösterir. İhtiyaçlar onları ne kadar uzun süre görmezden ...
Read more »