Yalnızlık
Her seferinde yalnızlık hissiyle buluştuğumda farklı birilerinin yalnızlığına bürünürüm. Bazen sırf sevilmeyen bir özelliğinden toplum tarafından dışlanmış ve görülmeyen insanların yalnızlığını yaşarım; bazen de çıkarcı düzene karşı baş kaldırmış ama her seferinde ona yenilmiş ve içerisindeki saf sevgisini bitirmeye başlamış insanların... Her seferinde bir yanlışlık olduğunu düşünerek bozup yeniden yaptığım ama eksik bir parçası olduğunu bir türlü fark edemediğim bir puzzle gibi gelir bu bana. Her şey tamamken bile bir parça yalnızlık taşırım içimde. Içimde fazla parça olan bu yalnızlık, sanki başka bir yerden başka bir parça eksiltir bende ama bunun ne olduğunu asla bilemem, bunu kelimelere dökemem. Bu hisse öylesine alışığım ki, yokluğunda paniğe kapılırım. Sanki bir şeyleri yanlış yapıyormuşum gibi gelir, bu sefer de fazla tamammışım hissi bana içimdeki o boşluğu aratır. Eksik bir parça herhangi bir şeyi tamamlayabilir mi? Tamamlayabilirmiş demek ki. Bir yerden sonra eksikler de sen...