Çerçeveler
Çerçeveler hep beni gördüğüm gözden başka bir yere taşıyor gibi hissettirirdi. Sanki ben, dışarıdan çok mutlu veya çok kasvetli bir masala bakıyordum bir gözün ardından. Ne var ki anlık görüntülerin mutlulukları bir an sürüyordu. Sonra her şey geçiyor, ben yine kendiliğime döndüğümde sıkılıyordum bu dünyadan. Yeni bir şeylerin çekiciliği hep yeni olmalarından kaynaklıydı, öğrendiğim onca yeni şeyin sürpriz etkisi bir uyuyup uyandığımda çoktan yok oluyordu. Bu nedenle içime düşen dünyayı bir başkasının gözünden görme isteği hiç peşimi bırakmıyordu. Bir gün biri olmaya, başka gün bir başkası olmaya karar veriyordum. (O halde ben kim oluyordum?) Bütün bunların bedeli hiç kimseliği kabullenmem gerektiğiydi.